حسین علیزاده: فرهنگ ارزشمندترین دارایی و سرمایه جامعه ما است

حسین آلیزاد در عصر جمعه – ۹ مه – جشن امضای کتاب و آلبوم “موسیقی ایرانی” را جشن گرفت ، که صدها هنرمند و هنرمند در سالن فرهنگ و هنر ساری حضور داشتند و می گفتند: “هنر همیشه در قلب یک ملت نیست. همه جای جهان می دانند که ایران تاریخی چه چیزی دارد و چه تعداد متنوعی از فرهنگ های متنوع در این سرزمین گسترده است.

وی افزود: فرهنگ ایرانی از تمام فرهنگ های قومیت های مختلف این سرزمین تشکیل شده است ، اما این هنوز همانطور که باید درک نشده است. “

یک آهنگساز و موسیقی دان برجسته موسیقی ایرانی ادامه داد: “من نمایانگر موسیقی ابزاری یا سنتی نیستم. من به عنوان یک ایرانی ، در اینجا ایستاده ام تا بگویم موسیقی مازندران ، موسیقی خوراسان ، موسیقی ترکمن و همه بخش های ایران همه موسیقی من هستند. در جهان با تکیه بر فرهنگ.

آلیزاده خاطرنشان کرد: وقتی از کودکی روی موسیقی کار کردم ، از من سؤال شد که موسیقی محلی چیست. وقتی ایرانی هستیم ، باید بدانیم که تمام آنچه که به عنوان فرهنگ های مختلف قومیت های مختلف در این سرزمین وجود دارد ، هویت ایرانی ما را ایجاد می کند.

ضرورت تغییر در آموزش ابزاری ایرانی

وی افزود: “وقتی من با استاد زریف ، استاد و استاد شهنازی کار کردم ، فکر کردم موسیقی کلاسیک ایرانی موسیقی فارسی است و به شعر فارسی متکی است و اگر آنها زبان و گویش دیگری در جای دیگر داشته باشند ، موسیقی آنها صرفاً تکیه نمی کند؟ وقتی من در دانشکده هنرهای زیبا هستم ، من از خودم می پرسیدم که ما نمی خواهم به این نگرش بپردازیم؟

یک آهنگساز برجسته موسیقی ایرانی ادامه داد: دانشگاه مکانی برای تحقیق و سؤال است. اما آموزش موسیقی ایران با سیستمی سر و کار دارد که هیچ سوالی ندارد. نمی توانم بپرسم که چرا او باید گوشه ها را حفظ کند ، به عنوان مثال. هنگامی که ما می خواستیم به کلاس فروتن در مرکز حفاظت و انتشار برویم ، پروفسور بوروماند گفت که استاد فروتن گفت ، گوش دهید ، اما نپرسید. با توجه به عملکردی که داشتیم ، نگاه یک طرفه که نباید سؤال را ناپدید کنیم.

وی افزود: چرا باید مدرک دکترا در دانشکده هنرهای زیبا دانشگاه تهران باشد که در یک مدرسه موسیقی در یک روستا تدریس می شود؟ ” آخرین معلم شما همچنین می گوید درست نیست ، آنچه من می گویم درست است. یعنی روایت های شفاهی دارای نقص های خاص خود هستند. البته ما نمی خواهیم کار استاد را بی ارزش کنیم. اگر این سنت در انتقال ردیف وجود داشته باشد. یعنی کسی که به درجه ای رسید که ردیف رساله خود را انجام داد ، آن را آموزش داد. خط رساله نوازنده است و تمام خوبی های آن این است که روایت های مختلف بر اساس چارچوب تئوری بنا شده است.

نویسنده مجموعه موسیقی ایران خاطرنشان کرد: وقتی می بینیم چیزی که در دانشگاه تدریس می شود هیچ ارتباطی با جامعه ندارد و دانش آموز در نهایت باید یا پس از فارغ التحصیلی در دانشگاه فرهنگ و راهنمایی تدریس شود. بنابراین در مورد رابطه او با جامعه چیست؟

آلیزاده تکرار کرد: خروجی این روند امروز در جامعه مشهود است. جامعه ما فقیرتر از ادبیات است. ادبیات ما ، حتی در موقعیت های مدرن خود ، پشتیبانی قوی تری نسبت به موسیقی دارد.

وی گفت: “این دستگاه های موسیقی فقط برای آموزش یا یادگیری آن در مدرسه و دانشگاه نیستند.” جامعه نیز باید با آن ارتباط داشته باشد. وقتی فکر کردم به این نتیجه رسیدم که هر دستگاه می تواند مانند یک کنسرت باشد.

اثری برای مردم

استاد و محقق موسیقی ایرانی به ویژگی های مجموعه “موسیقی سازهای ایرانی” اشاره کرد: آنچه برای کتاب ها و آلبوم های مخاطب نیست برای دانشجو و دانش آموز است. این مجموعه به گونه ای ساخته و تولید می شود که هر شنونده بتواند با موسیقی و گوشه های ایرانی آشنا شود.

آلیزاده خاطرنشان کرد: “همه ما باید پایه و فرهنگ موسیقی را در جامعه و در بین مردم بسازیم.” این کار برای مخاطبان تولید می شود. هنگام برخورد با یک پدیده بدون سؤال و کنجکاوی ، به تدریج به یک اثر دستگاه تبدیل می شود.

وی گفت: “وقتی ملل را در سراسر کشور خود می بینیم ، می بینیم که مردم فرهنگ موسیقی چقدر دارند.” برنامه ریزی کلان درک مردم از شعر و موسیقی را افزایش می دهد. من همیشه معتقدم که اگر یک قدم به سمت مردم بمانیم ، مردم صدها قدم به ما می آیند.

خوشبختانه ، این مجموعه برای تدریس و تحقیق در دانشگاه های مختلف مورد استقبال قرار گرفته است و همچنین با صدای زنان ضبط می شود تا نمایش کاملی از مجموعه “موسیقی موسیقی ایرانی” را به این دانشگاه ها و مراکز تحقیقاتی خارجی ارائه دهد.

عشق به مازندران

استاد موسیقی با اشاره به ارتباط عمیق او با بزرگان فرهنگ و هنر مازندران ، گفت: “من این استان و مردمش را بی نهایت دوست دارم و هر وقت نام دوستانم می آید ، اشک شور و شوق به چشم من جاری می شود. من خوشحالم که در مازندران هستم و همیشه گفته ام که از این سرزمین چیزهای زیادی آموخته ام.

آلیزاده اضافه کرد: “من به یاد می آورم که استاد بزرگ احمد محسنپور و استاد ابولهاسان خوسرو ، که لحظات زیبایی با آنها داشت. در دهه ۱۹۸۰ ، وقتی من در تهران بودم یا می خواستم از عشق غرق شوم ، من به این منطقه رسیدم. با آقای محسنپور ، که همیشه از من عالیت بود ، من در قیدیکلا روزهای بسیار خوبی داشتم. هیچ چیز ، و او به معنای زندگی و ابدی است.

وی با اشاره به آلبوم “Nishwa” توسط ارکستر فیلارمونیک مازندران گفت: “من پنج سال پیش” Neynova “را نوشتم ، و اکنون می بینیم که چندین نسل با آن ارتباط برقرار می کنند.” آنچه به غرور من می افزاید ، ایرانی من است. که روزی یک قطعه در جایی نوشته شده است و امروز همه دوستانم آن را می دانند ، و من شما را دوست دارم.

پایان پیام