تلاش زنده‌یاد بهمنی در مسیر زنده‌ نگه‌داشتن غزل

حواله الذی لیموث

این قافله زندگی به طرز شگفت انگیزی می گذرد

چهره ماندگار شعر و ادب فارسی، غزلسرای و ترانه سرای نام آشنا آقای محمدعلی بهمنی وی پس از 82 سال زندگی همراه با تلاش برای زنده نگه داشتن غزل و در امان ماندن آن از سقوط در ورطه ابتذال و انحطاط و چندین دهه خدمت به فرهنگ و هنر این مرز و بوم با سابقه درخشان 14 ساله از دنیا رفت. مجلدات مجموعه شعر او خاطره ای از خود به یادگار گذاشت تا اکنون مورد علاقه دوستداران قند شیرین ایرانی و میراثی برای نسل های آینده باشد.

در دولت دهم که مسئولیت مهم وزارت ارشاد بر عهده این بنده بود، با تلاش بیشتر و ارتقای جایگاه شعر در ساختار وزارت فرهنگ، تلاش های زیادی برای ارتقای این حوزه انجام شد و در نکته اینکه یکی از اساتید ادبیات به عنوان معاون وزیر در این زمینه منصوب شد. مقرر شد با همت شاعران جوان و باانگیزه و پیشکسوتانی چون مرحوم حمید سبزواری و مشفق کاشانی برنامه های متنوعی در قالب جشنواره ها و تجلیل و تجلیل از شاعران صاحب نام از جمله مشاهیر و صاحب نام که قله های رفیع هستند برگزار شود. شعر پارسی و شاعران معاصر نیز باید برگزار شود تا عزیزانی که در قید حیات بودند برگزار شود و باعث شادی و پویایی و دلگرمی بزرگان و تازه واردان این ناحیه شود.

استاد بهمنی از جمله شاعرانی بود که در اکثر مراسم و مراسم همکار، داور و دستیار علمی بود و حامی صمیمی جشنواره ها و محافل ادبی بود و تمام تلاش خود را می کرد تا برنامه ها را به بهترین نحو برگزار کند. زمینه ای برای رشد و تعالی جوانان مستعد فراهم کند. . انشاالله در پیشگاه خدای ما قدردان زحمات ارزنده و اجر خواهد بود.

ذکر نمونه هایی از اشعار شریف ایشان در بزرگداشت این خادم فرهنگ اصیل ایرانی خالی از لطف نیست. وقتی از او برای داوری جشنواره رضوی در مشهد مقدس دعوت می شود، چون شعری در مورد سلطان طوس، شمس الشمس و انیس النفوس سروده بود، قبول نمی کند، اما با اصرار دست اندرکاران، نمی یابد. فرصتی برای انکار آن، و شرمنده و خجالت زده است. به حرم مطهر امام رئوف می پذیرد و به محض ورود به فضای معنوی بارگاه ملکوتی ثامن الحجج در نیمه شب تحت تأثیر عظمت آستان رضوی و عشق و ارادت اهل بیت علیهم السلام. عاشقان در آن هوای سرد و ازدحام جمعیت، در فاصله ای دور از حرم شروع به زمزمه می کند. زمزمه می کند و ابیات زیبایی به ذهنش می رسد و با این اطلاعات بر زبانش جاری می شود:

«از اینکه جسارت آهو را نداشتم شرمنده ام

من برای شصت و سه سال راهی برای این کار نداشتم”

و در پایان این غزل نغز می خواند:

“آقا، شما بیشتر از هر کسی می دانید

چیزی جز سر روی زانو نداشتم

چه بخوانم چه نخوانم به پابوس آمدم

من سوال دیگری از او نداشتم.”

و درباره این تأثیر معنوی و رویداد مهم زندگی خود صمیمانه می فرماید:

همین که این افتخار را داشته باشم که در مورد حضرت امام رضا علیه السلام صحبت کنم یا شعری بنویسم، برایم مایه خوشحالی است».

استاد بهمنی به مناسبت رحلت معمار کبیر انقلاب امام عظیم الشان راحل غزلی نوشت که با این بیت آغاز می شود:

«کسی زنده تر از تو نیست، چرا گریه کنیم؟

باشد که بمیریم و برای تو گریه کنیم”

و امام را روح شهدا می خواند و اینگونه ادامه می دهد:

«ما بر پیکر شهدا گریه نکردیم

آیا می توان برای جان شهدا گریه کرد؟

فتوای خود را بشنو و بگو

بمیریم یا گریه کنیم؟”

بهمنی عزیز ابیات فراوانی در عرصه عشق دارد و هیچ گاه نسبت به مسائل پیرامون خود در جامعه غافل و بی تفاوت نبود و از این حیث شاعری اجتماعی به شمار می رود که سعی می کرد درک و نگاه خود را به گونه ای جذاب تبیین کند. قالب شعر با عواطف و احساسات و نسبت به شناسایی و تربیت جوانان مستعد اهتمام ویژه داشت تا تجربیات گرانبهای خود را در اختیار آنان قرار دهد.

بیان ویژگی های این شاعر محبوب و ویژگی های اشعار وی فضای وسیعی را می طلبد که امیدواریم دوستان و شاگردان ایشان به تبیین و رعایت عدالت بپردازند.

سرنوشت چنان بود که این شاعر دردمند پس از اربعین حسینی در دهه آخر صفر به کوی دوست شتافت. و اندیشه و ذوق و هنر با سهم و ثروت خود سعی در خلق آثاری درباره نهضت و جایگاه آن دارند تا دانش علاقه مندان افزایش یابد و عقلانیت و عاطفه و حماسه به هم گره بخورد و ثمرات فراوان و برکت در زندگی فردی و اجتماعی آنها. دارند

استاد بهمنی نیز در این باره اشعاری دارد که مولود ارادت و شیدایی برای ابا عبدالله است و به ذکر چند بیت از غزل عاشوری ایشان بسنده می کنم:

«بغض آماده شده تا گلو گریه کند

چشم ها پاک شده، ساکت شده اند

نه تنها شاعر این شعر ماتم بر تن دارد

شعر من هم مرثیه حرام شده است.

و بعد، چقدر زیبا این کلمات را کنار هم می گذارد:

«هر کی بخواد نه! تشنگیش خدا رو شکر

راه عشق است و مقید به این قاعده است.