توسعه بی‌رویه برج سازی در کلانشهرهای ایران
۱:۳۷ جدید ۱ ژوئیه
باشگاه روزنامه نگاران جوان ؛ مهبوبه کاباری– امنیت شهری در ایران دیگر فقط یک مهندسی یا موضوع تخصصی برنامه ریزی شهری نیست. در عوض ، این به یک چالش ملی تبدیل شده است که به بقای و صلح میلیون ها شهروند بستگی دارد. حمله مستقیم رژیم صهیونیستی به ایران و هدف قرار دادن ساختارهای کلیدی نشان داد که بسیاری از اعتقادات مشترک در مورد مصونیت شهرها از حمله نظامی پوچ و غیرواقعی است.
ادامه روند بالا و ادغام جمعیت نه تنها باعث وخیم شدن وضعیت در صورت تجاوز مکرر می شود ، بلکه ظرفیت فاجعه جمعی را نیز تقویت کرده است.
در چنین شرایطی ، شهرهای متراکم و عمودی به سوراخی برای آسیب پذیری تبدیل شده اند. اما فرصتی برای اصلاح و تجدید نظر در سیاست های شهری وجود دارد. توسعه افقی و گسترش ساختمانهای تک استوری باید یک اولویت مطلق باشد تا کلانشهرهای ایران بتوانند در حملات احتمالی بر بحران غلبه کنند.
بالا -rise ؛ شهر گرایی
فاضلی ، یک کارشناس سیاست مسکن ، خاطرنشان کرد: تشکیل شهرهای بالا و ادغام جمعیت در برج ها و مجتمع های عمودی نه تنها چشم انداز شهری را متحول کرده است ، بلکه در مقابل تهدیدات تروریستی و خرابکارانه ، آسیب پذیری بی سابقه ای را در برابر این سازه ها ایجاد کرده است. وی گفت: “تمرکز جمعیت در ارتفاع ، دشواری دسترسی و ضعف خروجی ها این ساختمانها را به یک تمرکز مهم تبدیل کرده است که می تواند منجر به فاجعه چند لایه شود ، از جمله تخریب گسترده ، انسداد مسیرهای امدادی و افزایش حوادث ثانویه.”
وی ادامه داد: در چنین محیطی ، عملیات نجات عملاً با موانع جدی روبرو است و حتی تیم های تخصصی نیز در تخلیه ، نجات و خدمات اساسی مختل می شوند.
وی گفت: از طرف دیگر ، خانواده ها در برج های چگالی جمعیت قرار دارند ، نه تنها امنیت جسمی ، بلکه امنیت ذهنی شهروندان را در سایه جنگ به شدت از بین می برد و اضطراب ، تأمل و تشدید در سطح جامعه را تشدید می کند.
وی گفت: “این شرایط حاکی از آن است که سیاستهای بالایی راه حلی برای توسعه نیست بلکه اجازه تشدید بحران در تهدیدها را دارد.”
وی خاطرنشان کرد: شهرهای عمودی به دلیل از بین رفتن فضاهای باز ، محدود کردن محلات سنتی و کاهش احتمال حمایت اجتماعی متقابل ، به طور فزاینده ای تهدید به از بین بردن امنیت روانشناختی و اجتماعی می شوند.
در چنین شرایطی ، تراکم جمعیت در برجها و قطع ارتباطات انسانی باعث آسیب پذیری روانی در اوج خواهد شد و شهروندان احساس تنهایی ، اضطراب و بی گناهی را تجربه می کنند.
وی گفت: “عدم وجود فضاهای باز و پناهگاه های موجود ، احتمال پاسخ سریع به بحران را محروم می کند و باعث افزایش استرس در گروه های آسیب پذیرتر ، به ویژه کودکان ، خانواده های مسن و زنان می شود.”
وی تأکید کرد: ساختار عمودی شهر نه تنها به تقسیم کلاس دامن زده بلکه همبستگی و کاهش سرمایه اجتماعی را تضعیف می کند. در مواجهه با شرایط جنگ و حملات نظامی ، عدم حمایت بین قاره ای و تضعیف روابط محلی باعث می شود که این روند پس از بحران به حالت عادی برگردد و هزینه های اجتماعی بحران را برای شهروندان افزایش دهد. تجربه شهرنشینی در این برجها بیانگر فاجعه اجتماعی و روانی است که در سایه تهدیدات جامعه به وجود می آید.
عدم ارائه نجات دائمی و تداوم بحران ها
یکی از جدی ترین نقاط ضعف برج ، ناکارآمدی ساختاری این ساختارها در مدیریت و امداد بحران است ، به ویژه در مواجهه با تهدیدهایی مانند جنگ ۶ روزه تحمیل شده. ظرفیت اندک راهروها ، خروجی ها و مسیرهای اضطراری برج ها باعث ایجاد موجی از احتقان ، سردرگمی و تأخیر در ترخیص ساکنان در اوایل بحران می شود. این وضعیت خلاء جدی در امکان تسکین سریع و سازمان یافته ایجاد می کند ، که نتیجه مستقیم افزایش تلفات انسانی و تشدید بحران ذهنی برای همه است.
شایان ذکر است که توسعه افقی شهرها می تواند روند امداد را تسریع کرده و وضعیت بازار مسکن را بهبود بخشد.
