خزامی؛ روایت هویت و حافظه، موسیقی و عطر اسطوخودوس

“هنگامی که چرت زدن او روی صندلی چرمی پاره شد ، چشمانش روی صفحه بزرگ تلویزیون افتاد ، که یک فیلم قدیمی سیاه و سفید مصری را پخش می کند. زیرا مثل همیشه ، مجبور شوید بازیگران را بشناسید یا عنوان فیلم را به خاطر بسپارید ، زیرا زیرا در این مکان به طور صحیح نشسته است. سمت راست صندلی. کنار تلویزیون و یک شومینه بزرگ با قاب مرمر سفید ، اما دهانه آن با آجر قرمز ساخته شده است و دیگر یک شومینه واقعی نیست. “

این جملات رمان “Khazami” را آغاز می کند که در آن سونیا این حافظه و فراموشی را روایت می کند و بحران هویت در جامعه مهاجر را با تمرکز بر دو نفر به تصویر می کشد. دو عراقی که دو دوره و دوره های تاریخی وطن خود را ترک کرده اند و این کتاب به آنها اختصاص داده شده است. یکی از آنها در جریان خشونت و جنگ فرقه ای از دیکتاتوری و دیگری فرار کرد که پس از سقوط همان دیکتاتوری ، همان دیکتاتوری را آموخت.

نویسنده این سؤال را ایجاد می کند که در دعوا که بر سر ظلم رخ داده است ، اگر می توان گفت: “چه کسی بیشتر رنج می برد؟ در کدام دوره ظلم بیشتر بود؟” در پناهندگی و مهاجرت: پناهندگی و مهاجرت کسانی که از این یا آن دوره فرار کرده اند با روابط مهاجر و پناهندگان با خانه اصلی و محل زندگی جدید وی متفاوت است. بشر برخی ترجیح می دهند همه اوراق قرضه خود را قطع کرده و خاطرات خود را دوباره پاک کنند و حتی شاید ریشه ها و پیوست های خود را انکار کنند. برخی دیگر نمی توانند پیوندهای خود را قطع کنند و حتی ممکن است به گذشته نزدیک شوند ، به علاوه شرایط اقتصادی و کلاس پناهندگی و پناهندگی. آنها زندگی جدید را صاف یا دشوار می کنند.

رویارویی این دو موقعیت در سراسر کتاب مشاهده می شود: جایی که مهاجر عراقی خود را Progorico می نامد و می پرسد که چرا او در گذشته خود عراق را پاک نمی کند. در جای دیگر ، مرد سالخورده عراقی کابوس خانه خود را می گیرد و از حمله خواب از خانه خانه می ترسد و سرانجام او را مجبور می کند تا او را به خانه بگذارد.

کتاب بعد از یادداشت مترجم و نویسنده با شعری از سارگون بولز شاعر عراق و سه نقل قول با ترتیب رنج ، هویت و حافظه آغاز می شود:

“همه ما از درون یک زخم می نویسیم. اینجاست که آهنگ ما است. او زخم را می خواند. و ما همچنین برای کسانی که مجروح شده اند می خوانیم” (Durine Lax)

“چه کسی می تواند به من بگوید که من کی هستم؟ ما خودمان نیستیم” (پادشاه لیر)

“کسانی که حافظه دارند در گذشته شکننده زندگی می کنند و کسانی که بی خاطره هستند در هیچ کجا زندگی نمی کنند” (پاتریسیو گوسمن)

خزامی لحظه ای لحظه به این حافظه و فراموشی ، حافظه و گذشته ای که منطقه ای برای درگیری های فردی و جمعی است ، نشان می دهد.

محفظه ای که در مورد کار او می گوید که “من در مورد رنج انسان می نویسم” در پایان خاطرات خود در مورد “Khazami” از محمد حزبیزاده و انتشارات Horizon از ترجمه و انتشار رمان قدردانی کرد و نوشت: من از داشتن نسخه فارسی این اثر بسیار خوشحالم. زبانی که در طول دکترا آموختم و با زیبایی های آن آشنا شدم.

رمان “Khazami” به معنی اسطوخودوس در ۵ صفحه است که اخیراً توسط انتشارات Horizon منتشر شده و وارد بازار کتاب شده است.