خلیج فارس؛ عزای دل ما در بندرعباس

ما می خواستیم از دریا خود بنویسیم:

دریا خواهر بوده است و من برادر او هم هستم

شعر بیش از هر زمان دیگری

سلام خواهر! من با یک نیمکت نصف آمدم

برای زیبا بودن با شما نیمه دیگر*

برای گفتن در خلیج فارس در ادبیات با نویسنده تماس بگیرید … “نتیجه زمین سوخته و بندر سوخته چیست” … اصرار ما بی فایده است. او می گوید: “من فقط می توانم بندر عباس را بکشم.”

ممکن است یک داستان تاریخی ایجاد شود که این خلیج همیشه “فارسی” باشد. بیایید بیاییم و اسنادی را بیاوریم که این خلیج از ابتدا “فارس” نامگذاری شده است ، اما این قلب عزاداری اجازه نمی دهد که نقض گزاره به ذهن خطور کند که چرا ما اینقدر عزادار نشده ایم.

ما دوباره تلاش نخواهیم کرد و می خواهیم در این روز چیزی بدست آوریم … ما به دنبال خلیج فارس هستیم ، به امید یافتن چیز جدیدی اما در کنار آن آبی نامحدود ، یک مکان تاریک و یک مکان تاریک که دود آن ” آسمان سیاه تیراندازی شد/ زیرا باتلاق Dammeh Boann/ که فضا دارد*».

چیزی جز تصاویر وحشتناک و آخرالزمانی از بندر بندر بندر عباس وجود ندارد. هیچ خبری حتی در صفحه ویکی پدیا بندر عباس وجود ندارد … همه چیز در دود ، تاریکی و غم و اندوه محو شده است.

چه چیزی می خواهیم بگوییم که این باعث بوی دود و سوختگی نمی شود؟ وقتی قطعات خود را از این طرف و در بندر سوخته جمع می کنیم ، چه می نویسیم؟ چه کاری می توانیم انجام دهیم وقتی به هر کجا که می رویم به قلب ایران می رویم

در میان دود و عکس های سیاه هیچ نوری نمی یابیم “و نه خورشید از عمیق/ کهکشان ها”.

دریا ساکت است و من صحبت می کنم

احساس می کنم باور نکردم

دریای من ، همه امواج شما

با هر غروب خورشید در این صخره ها سرش

دریا ساکت است و من فریاد زده ام

یک برادر -در خواهرش*

البته ، اگر این داغ و عزاداری باشد ، خلیج و آبی بی نهایت که تاریکی ما را در آغوش گرفته است و … برای خلاص شدن از تاریکی دوباره و سینه …

قفسه سینه باید باز باشد زیرا دریا
بالا
روح
که رودخانه صد دارد.
لحن
که پسران
چنین ظهور
کار هیچ قفسه سینه نیست. این آهنگ

*اشعار Houshang Ebtehaj ، محمد علی باهمانی ، احمد شملو ، محمد علی باهمانی و Houshang Ebtehaj