«سفر فلسفی در جستجوی معنای زندگی» برای کتابخوانان

به گزارش خبرنگار ایرنا، کتاب «سفر فلسفی در جست و جوی معنای زندگی» سفری فلسفی است که نویسنده به امید رفع دغدغه هایی که از زندگی خود داشته و در قالب آن ظاهر شده است. سردرگمی در مورد معنای زندگی برای او.

نویسنده کتاب که خود را در پرسش از معنای زندگی گیج کرده بود، تصمیم گرفت پاسخ پرسش خود را در میان فیلسوفان بیابد. این حرکت به تدریج به سفری گسترده تبدیل شد و به حوزه های مختلف فکری سرایت کرد، سفری که نویسنده طی آن مسیر تلاش فلسفی بزرگی را برای حل مسئله معنای زندگی دنبال می کند. به این اعتبار، اثر حاضر سفری فلسفی است که نویسنده با بررسی آثار چند فیلسوف و نویسندۀ امروزی که کوشیده‌اند به بحث درباره معنای زندگی بپردازند، انجام می‌دهد.

در این سفر، چهار نویسنده جایگاهی محوری دارند: لئو نیکولایویچ تولستوی، لودویگ ویتگنشتاین، ژان پل سارتر و آلبر کامو. در مورد هر چهار نفر می توان گفت که جزو اعضای عادی باشگاه فلسفه نیستند اما به دلیل علاقه به پاسخ به سوال معنای زندگی به این باشگاه پیوسته اند.

این کتاب در چهار بخش، چهار خط فکری مختلف فلسفی را در جستجوی معنای زندگی معرفی می‌کند و با پس‌گفتاری به پایان می‌رسد. چهار بخش که بخش اصلی کتاب را تشکیل می‌دهند، ماهیت ایده‌هایی درباره معنای زندگی را که در چارچوب آثار این نویسنده بیان شده‌اند، بررسی می‌کنند.

این کتاب با عنوان پیگیری معنای زندگی: سفری فلسفی در ۳۶۸ صفحه در سال ۲۰۰۶ منتشر شد.

بخشی از متن کتاب

اعتراف سارتر به عدم بهره مندی از هویت شخصی، اصیل و ذاتی نیز جنبه طنز دارد. او شاید بیش از همه فیلسوفان زمان خود نمونه ای رایج از اندیشه های معمولی بود که در اندیشه و سبک زندگی و فعالیت های فلسفی، ادبی و سیاسی او در ذهن روشنفکران پاریس وجود داشت. اگر بپذیریم که او هیچ هویت شخصی ذاتی ندارد، به این معنی است که شناخت عمومی ما از او به عنوان یک روشنفکر فرانسوی تنها نشان دهنده هویتی است که او با ما، عوامل بلیط ورشو، پذیرفته است.

این هویت ماهیت واقعی او را آشکار نمی کند. پس او واقعاً چیست؟ او انسانی است مثل بقیه، نمونه ای از وجود انسان، سرشار از خودآگاهی اما بدون هویت شخصی واقعی و ذاتی. به همین دلیل، او مجبور است یک هویت شخصی خیالی را اختراع یا تطبیق دهد تا به زندگی خود معنا بدهد. مشکل زندگی برای تولستوی این بود که معنای شخصی که ما به زندگی خود نسبت می دهیم، وقتی در چارچوب ابدیت و واقعیت عینی در نظر گرفته شود، بی معنی است.

حالا این طور است، چرا باید به زندگی ادامه دهیم؟ از دیدگاه سارتر مشکل زندگی این است که معنای شخصی که ما به زندگی خود نسبت می دهیم بر اساس یک هویت شخصی واهی است. راه حل او برای معضل مورد بحث، تطبیق هویت شخصی ما با آگاهی کامل است که کل داستان فقط یک تخیل است. اما این راه دشواری جدیدی را نیز به همراه دارد که او از آن آگاه است. از دیدگاه سارتر، مشکل اصلی راه حل وجودی پیشنهادی او برای مشکل زندگی این است که هویت شخصی خیالی، هویتی که خالق به جعلی بودن آن اعتراف می کند، آن چیزی را که یک هویت اصیل و واقعی به شخص می دهد، به او نمی دهد.

برخلاف هویت شخصی که با خودفریبی به دست می‌آید، هویتی که ما را با معنایی که از طریق اختلال در زندگی نسبت می‌دهیم فریب می‌دهد، هویت شخصی کاذب فقط دیگران را فریب می‌دهد، نه خالق را. با این حال، چنین توهمی همان نیرو و قدرت خودفریبی را ندارد که زندگی می بخشد. هویت شخصی که سارتر برای خود ابداع می کند، از آنجایی که هویت های شخصی واهی زندگی دیگران را برانگیخته و به آنها معنای شخصی می بخشد، در زندگی خود نشاط ایجاد نمی کند و معنای شخصی عمیق و واقعی به آن نمی دهد.

در واقع، او ترجیح می‌داد زندگی‌اش را با همان شور و شوق دنبال کند که دیگران در توهم زندگی می‌کنند، اما نمی‌داند چرا باید به دنبال چنین چیزی باشد، زیرا می‌داند که هر معنای شخصی که در زندگی‌اش قائل است، صرفا نتیجه اختراع خودسرانه از خودش است. (ص ۳۲۱ و ۳۲۲)

او کتاب «سفر فلسفی در جستجوی معنای زندگی» را نوشت. یووال لوری و ترجمه سعید عابدی در سال ۱۴۰۳ در ۵۳۶ صفحه، قطع، کاغذ تحریر و جلد گالینگور (سلفون)، با شمارگان ۱۱۰۰ نسخه منتشر شد.