ضرورت آشنایی با موسیقی کلاسیک ایرانی برای هر موزیسین ایرانی

گروه هنری آنلاینباورنکردنی است که تعدادی از اساتید موسیقی خوب و برجسته حتی قادر به اجرای یک قطعه ساده از موسیقی ایرانی نیستند. این نه تنها اختلافات عمیق فرهنگی را نشان می دهد ، بلکه یک نکته ضعیف در روح هنری جامعه موسیقی ایران نیز نشان می دهد. علیرغم همه تلاش ها و افتخارات که در زمینه های مختلف جهانی برای موسیقی ایران به دست آمده است ، این سؤال مطرح است که چرا بسیاری از هنرمندان ایرانی هنوز از یادگیری و درک موسیقی کلاسیک ایرانی ، که بخشی از هویت فرهنگی آنها است ، امتناع می ورزند؟

این دیدگاه کوتاه مدت و شاید سطحی از هنر برخلاف مأموریت اصلی یک نوازنده ایرانی است. در حالی که موسیقی کلاسیک غربی جایگاه خاص خود را در عرصه جهانی دارد و اضافه کردن آن به بسیاری از هنرمندان ایرانی می تواند پیشینه هنری نوآورانه ارائه دهد ، سوال اصلی این است که مکان موسیقی ایرانی چیست؟ آیا یک نوازنده ایرانی فقط موسیقی کلاسیک غربی را اجرا می کند تا موسیقی ایرانی بتواند در سطح بین المللی شناخته شود؟

نگاهی به موسیقی کشورهایی مانند فرهنگ های عربی ، ترکی ، هندی ، یونانی و سایر فرهنگ ها نشان می دهد که این موسیقی هرگز برای تقلید از موسیقی کلاسیک غربی برای تبدیل شدن به جهانی شدن نیازی به تقلید از موسیقی کلاسیک غربی هرگز نداشت. به عنوان مثال ، موسیقی عربی ، با تمام تنوع و غنای آن ، هرگز به موسیقی کلاسیک غربی منتقل نشده است. اگر موسیقی هندی بخواهد از کلاسیک های غربی تقلید کند ، دیگر نمی تواند ویژگی های خاص خود را حفظ کند. بنابراین چرا موسیقی ایرانی همیشه باید با تعصب و وابستگی به غرب روبرو شود؟ چرا کسی از قلب این وضعیت صدا نمی کند؟

چه خاطره ای است که یک رهبر ارکستر که نمی خواهم از آن نام ببرم ، به نوازندگان ایرانی گفت: “لطفاً موسیقی (ایرانی) خود را جدی تر کنید.” این جمله نشانگر نگرانی و پشیمانی یک هنرمند غربی در مورد وضعیت موسیقی ایرانی است. چنین اظهاراتی ، گرچه از یک خارجی ، می تواند برای ما خطری باشد که ما در جریان موسیقی غربی شرکت کرده ایم و گاهی اوقات فراموش می کنیم که موسیقی خودمان چیست.

به آرامی ، موسیقی ایرانی فراموش می شود و نسل های جدید از درک و حفظ این میراث فرهنگی بزرگ دور هستند. اما ، آیا موسیقی دانان واقعاً در ایران یا جاهای دیگر جهان زندگی نمی کنند و هیچ حس دلبستگی به موسیقی کلاسیک خود ندارند؟ آیا پارویز یاهقی ، اسد الله ملک ، فرهنگ محترم ، جیلیل شهناز و ده ها نفر دیگر از استادان بزرگ زندگی و قلب سعی در حفظ و ترویج موسیقی ایرانی ندارند؟ هر یک از این اساتید با پخش و ایجاد آثار ماندگار ، موسیقی ایرانی را به جهانیان شناختند و موسیقی خود را در دنیای صادقانه موسیقی جهان حفظ و تبلیغ کردند.

پس چرا امروز باید مورد غفلت واقع شویم؟ چه موقع می خواهیم از این خواب کوتاه مدت کوتاه مدت بیدار شویم؟ این تنها زمانی ممکن است که هنرمندان ایرانی از همه اقشار ، به ویژه استادان ، این واقعیت را بپذیرند که موسیقی ایرانی باید نه تنها در مرزهای کشور بلکه در سطح جهانی نیز به آن افتخار و افتخار کند. برای این منظور ، اولین قدم اعتقاد به موسیقی ایرانی و معرفی آن از قلب و روح است.

موسیقی کلاسیک ایرانی ، با تمام فراز و نشیب های خود ، مانند Passion ، Mahour ، Homayoun و غیره ، شریان های اصلی موسیقی ما را می سازد و این ویژگی ها است که آن را با سایر نقاط جهان متفاوت می کند. بسیاری از هنرمندان ایرانی که امروز به جهان می درخشند ، در ابتدا با این موسیقی مطرح می شوند و حتی به کار خود بازگشتند تا عناصر فرهنگی و هنری خود را به روشی جدید و خلاق معرفی کنند.

برای دستیابی به یک موسیقی معتبر و جهانی ایران ، لازم است ابتدا خود را به ریشه های فرهنگی خود متصل کنیم و سپس نوآوری های متناسب با زمان ایجاد کنیم.

این هدف فقط زمانی به نتیجه می رسد که نوازندگان ایرانی تعصب را بر موسیقی غربی متوقف کنند و به موسیقی اصلی خود به همراه پیشرفت جهانی احترام بگذارند. بی اعتنایی به این موسیقی معتبر نه تنها منجر به انقراض آن می شود بلکه هویت هنری ما را نیز کاهش می دهد. امید است که این پیام به همه هنرمندان موسیقی ، به ویژه استادان و نسل جوان برسد و درک کند که فقط از طریق دانش و عشق به موسیقی ایرانی است که می تواند با این گنج فرهنگی در جهان معرفی شود.

پایان پیام