عکس‌هایی که گیرنده بخاطرشان از طالبان کتک خورد
تهران – ایرنا – خالق سفرنامه مصور «خراسان نامه» بیش از یک ماه است که تلاش می کند تا از نیروهای جدید طالبان که در سال ۱۴۰۰ به قدرت رسیده اند عکسبرداری کند، اما به این ترتیب گاه مورد ضرب و شتم آنها و گاه مورد ضرب و شتم قرار گرفته است. . .
به گزارش خبرنگار کتاب ایرنا، سفرنامه مصور «خراسان نامه» درباره سفری به افغانستان در سال ۱۴۰۰ است که بیش از یک ماه به طول انجامید. در آن زمان طالبان تازه به قدرت رسیده بودند و عکاس و سفرنامه نویس این کتاب تحولات جامعه را در آن سال ها به تصویر کشیده است.
خالق کتاب «خراسان نامه» در آن سال ها به تنهایی به این دیار سفر کرد و برای عکس گرفتن مورد ضرب و شتم و گاه کتک خوردن قرار گرفت. وقتی می خواست از زنان مستی که جلوی نانوایی نشسته بودند عکس بگیرد، شنید که نباید از سیاه پوستان عکس گرفت و وقتی گفت که عکاس و اهل ایران هستم، توسط نیروهای طالبان کتک خورده است.
بار دیگر وقتی جوانی به خاطر عکس گرفتن که در افغانستان اقدامی نادرست محسوب می شود به او توهین کرد، از جایش بلند شد و نیروهای طالبان را مورد ضرب و شتم قرار داد. همین موضوع باعث شد چند ساعتی در آن مکان بماند و مجبور شد تمام مجوزهایش را به آنها نشان دهد.
او به کابل، بدخشان، هرات، کندز، بلخ، مزارشریف، پنجشیر، هلمند، فاریاب و شماری از شهرهای دیگر سفر کرده است.
کتاب دیگر عکس های این محقق تصاویر روسیه است که در دست انتشار است.
بخشی از متن کتاب
من می خواهم مجوز عکاسی خود را بگیرم. من برای ریاست جمهوری کاندید خواهم شد. لینی که من را از هتل تا انتهای خیابان آورده بود، گفت: دو نفر را به من بدهید.
– چرا؟
– جبهه مال دو نفر است.
– به من چی؟
– شما ایرانی ها پول نمی دهید.
– بله، چون دو صندلی جلو نیست. چرا باید برای دو نفر هزینه کنم؟
منو یاد دهه هفتاد میندازه در پیکان نارنجی یا سبز همه با هم نشستیم. میگم تاکسی این خاطره برای من خیلی خنده دار است. در ایران هم همین کار را کرده ام. دختران در خیابان نشسته اند و ماست می فروشند. زنان جلوی نانوایی برای گدایی نشسته اند. بزرگ ترین خیابان کابل که باید همه چیز را در خود جای دهد.
امروز زنان می خواهند در خیابان منتهی به شریعت بایستند تا حق خود را بگیرند. من به دیدن شیرزنان افغان می روم. کتیبه ای را که به زبان پشتون روی دیوار نوشته شده رد می کنم. آزادی مبارک هموطنان. اما عجیب است که طالبان راه را بسته اند و سیاه پوستان را محاصره کرده اند. من آنجا شیر دوشی را دیدم، اسمش رشمین است – بعداً در فرانسه دیدم، مهاجرت کرده بود – چه نیازی است که سیاه پوستان همه راهها را ببندند، بکشند و بجنگند. بالاخره فقط می خواهند سر کار بروند. آنها فقط حقوق طبیعی خود را می خواهند. شاید بیشتر از بچه دار شدن می خواهند استعداد خدادادی خود را شکوفا کنند.
او سفرنامه مصور «خراسان نامه» را نوشت. مهشاد جلالیان در سال ۱۴۰۲ در قطع خشت، قطع رقعی، کاغذ گلاسه تمام رنگی، در ۴۶ صفحه، با شمارگان ۳۰۰ نسخه منتشر شد.
منبع : خبرگزاری ایرنا
