نمایش‌های چشمگیر همیشه داستان‌هایی غنی داشته‌اند/ مثنوی قابلیت بالای نمایشی دارد

فاطمه احمدی وی در گفت و گو با خبرنگار کتاب ایرنا، با اشاره به اینکه مثنوی گنجینه ای ادبی با قابلیت ارائه بالا است، اظهار کرد: این نکته تنها نظر من نیست، بلکه تحقیقات عمیق و نظرات صاحب نظران این حوزه نیز بر صحت این موضوع تاکید دارد. موضوع همچنین مثنوی معنوی به دلیل تنوع مطالبی که دارد می تواند منبعی غنی و ارزشمند برای هر قشری باشد.

مثنوی مثنوی گنجینه ای ادبی است که توانایی ارائه بالایی دارد و به دلیل تنوع و تنوع مطالب می تواند منبعی غنی و ارزشمند برای هر قشری باشد.

نویسنده کتاب «مولانا و شو» با بیان اینکه از کودکی به مولانا علاقه داشته است، ادامه داد: این علاقه از دوران کودکی من با شنیدن داستان های مثنوی در قالب لالایی شبانه شکل گرفته و تا امروز ادامه دارد. با توجه به رشته تحصیلی ام کتابی در این زمینه نوشته ام. در فصل سوم کتاب سعی شده است که وجوه نمایشی برخی از داستان های مثنوی بر اساس ۶ وجه نمایشی مهم: زمینه، مکان، زمان، گفتار و زبان، شخصیت، طرح و طرح به تصویر کشیده شود و این فرضیه مطرح شده است. به صورت عملی اثبات شده برای بحث از یک گفتمان و نظریه ساده خارج شوید.

وی ادامه داد: هر خواننده آگاه که با این اثر ارزشمند آشنا باشد می تواند این داستان ها را بر اساس داستان های تمثیلی، داستان های پیامبران، سرگذشت بزرگان، حکایات و تمثیل ها، پرسش و پاسخ، داستان های بدیع، داستان های طنز، جد و هزل به وضوح درک کند. حقیقت و مجاز) به داستان های ملایم و تعلیمی تقسیم شود. پس می بینیم که استفاده از این منبع ارزشمند محدود به گروه خاصی نیست.

خلق آثار گرانبهایی با اقتباس از مثنوی

احمدی با اشاره به اینکه هنرمندان به ویژه نسل جدید و تازه نفس می توانند با اقتباس مستقیم یا غیرمستقیم داستان های مثنوی آثار گرانبهایی را به تصویر بکشند، ادامه داد: در نتیجه نمایشنامه هایی از مثنوی، ضمن معرفی ادبیات غنی ایران، سرزمینی برای مخاطبان و … علاقه مندان در داخل و خارج از مرزهای جغرافیایی آماده شده اند تا بتوانند آثار بدیع و سرشار از نوآوری و خلاقیت خلق کنند.

نسل جدید با اقتباس از داستان های مثنوی می تواند آثار گرانبهایی را به تصویر بکشد

وی با تاکید بر ضرورت بررسی داستان های مثنوی و قابلیت درام پردازی آن ها به تفصیل گفت: افرادی که در حوزه هنرهای نمایشی، نمایشنامه نویسی و فیلمنامه نویسی فعالیت می کنند، می توانند از قابلیت نمایشنامه نویسی این داستان ها استفاده کرده و آثاری ماندگار از خود به جای بگذارند.

به گفته این پژوهشگر ادبی، بر همگان واضح است که نمایش های تاثیرگذار همیشه داستان های پرباری داشته اند و هنر کارگردان و بازیگران، طراح صحنه و نورپردازی می تواند آن را متجلی کند، اما بدون داستانی قدرتمند نمی توان نمایشی تاثیرگذار ارائه کرد.

ایران در آغاز بهره وری منابع ارزشمند ادبی است

احمدی با اشاره به دو نمایش با موضوع مولانا گفت: هر چند نمایش هایی مانند «پرواز شمس» پری صبری که خوشبختانه در ایتالیا هم نمایش داده شد و «اپرای عروسکی مولانی» با صدای همایون شجریان و محمد معتمدی و کارگردانی بهروز غریب پور تاکنون به صحنه رفته اند، با این همه ویژگی و تلاش هنرمندان، فضای خالی داستان های غنی هنوز در نمایش ما به خوبی نمایان است.

در دانشگاه ها باید یک یا دو ترم به داستان های قابل نمایش اختصاص داده شود

این پژوهشگر ادبی با تاکید بر اینکه ایران در آغاز فرآیند تولید منابع ارزشمند ادبی است، گفت: متاسفانه آثاری که تاکنون منتشر شده اند بسیار اندک بوده و این نشان از عدم آگاهی ادبی کافی نسلی است که می خواهد تئاتر این کشور را ادامه دهد. داده ها و تقویت آن. به نظر من دانشگاه ها باید یکی دو ترم را به داستان هایی اختصاص دهند که قابل نمایش باشد.

وی با اشاره به اینکه در ایران اساتید فعالی وجود دارند که دانش کاملی از ادبیات دارند، ادامه داد: این اساتید با توجه به قابلیت های نمایشی ادبیات می توانند در این زمینه تدریس کنند و نسل را مشتاق و توانا به اقتباس از این داستان کنند. گرانبها را تشویق کنید از دور مجذوب نمایش کابوکی ژاپن، کاتاکالی هند، نمایش سایه اندونزی و اپرای پکن هستیم، اما با کمی تامل می بینیم که موفقیت آنها تنها در شناخت عمیق فرهنگ و ادبیات کشورشان و اهمیت دادن است. به آن

ما در مدارس از توجه دقیق به آثار ادبی بهره ای نمی بریم

به گفته احمدی، در هنر مشرق زمین و مشرق زمین سعی بر این است که علاقه مندان و مستعدان این شاخه از هنر از دوران کودکی زیر نظر اساتید توانمند و مجرب آموزش ببینند و در نهایت هنرمندان روی صحنه حاضر شوند و هنر خود را به آنها معرفی کنند. جهان

ما در مدارس از تمرکز دقیق بر آثار ادبی بهره ای نمی بریم و به جنبه های ارزشمند دیداری، شنیداری و… می پردازیم.

وی با اشاره به مسائلی که در حوزه ادبیات و نمایش در نظام آموزشی ایران وجود دارد، گفت: نه تنها در دانشگاه های ایران، نمایش به صورت تخصصی تدریس نمی شود، بلکه در مدارس نیز با تمرکز بر آثار ادبی و تمرکز بر روی ارزش های بصری نمایش داده می شود. جنبه ها ، گوش دادن و غیره ما بی فایده ایم.

این پژوهشگر افزود: تا زمانی که نظام آموزشی نسل ایرانی ارتقا پیدا نکند، نمی توانیم شاهد آثاری باشیم که بتواند ادبیات غنی ایرانی و به ویژه مثنوی معنوی را به منصه ظهور برساند و بر صحنه بدرخشد. ما هنوز مدیون تعداد انگشت شماری نمایش های ارزشمند هستیم. امید است با تمرکز بر نظام آموزشی آگاهانه بتوانیم این خلاء را در هنر ایران پر کنیم.