بهمنی غزل نیمایی می‌سرود/ من زنده‌ام هنوز و غزل فکر می‌کنم

رضا اسماعیلی وی در گفت و گو با خبرنگار کتاب ایرنا درگذشت را تسلیت گفت محمدعلی بهمنی غزل نویس بزرگ معاصر بیان کرد: بهمنی از غزل سرایان نیمایی بود. اولین مجموعه شعر خود را با نام باغ لعل در سال 1350 منتشر کرد که این مجموعه شعر نیمایی بود و پس از آن مجموعه «در بیزنی» را که سروده های آزاد و شاملویی بود منتشر کرد.

این شاعر با تاکید بر ارادت بهمنی به نیما یوشیج گفت: بهمنی با استفاده از کلام نیما گامی نو در راه سرودن غزل برداشت. حتی در مجموعه «در باغ لعل» سه غزل آورده که نشان از غزل نویسی او در همان سال ها دارد، هرچند سرودن شعر را به شکل نیمایی آغاز کرده است.

وی در تبیین تفاوت غزل بهمنی با دیگر غزلیات اظهار کرد: او راه جدیدی را رقم زد، راهی که پیش از او پیمود. سیمین بهبانی، حسین منزوی و شما یک چهره نیستید شروع کرده بود بهمنی نیز سعی کرد از قابلیت و ظرفیت شعر نیمایی استفاده کند و به شعر طراوت ببخشد، به همین دلیل غزل او غزلی نو و نیمایی و متفاوت از غزل کلاسیک است.

غزل بهمنی تحت تاثیر نیما بود

اسماعیلی با اشاره به اینکه بهمنی سال ها در بندرعباس زندگی می کرد، گفت: بهمنی چاپخانه ای را در بندرعباس اداره می کرد و چند سال پیش امکانی در تهران فراهم شد و او در این شهر زندگی می کرد.

این پژوهشگر با اشاره به قراری که شاعران پس از شنیدن خبر اقامت بهمنی در تهران با وی گرفتند، افزود: بهمنی پیش از این دیدار توصیه کرد که آپارتمانش قابل حمل باشد و تعداد شاعران مناسب باشد. در نتیجه 10 تا 12 شاعر به دیدار او رفتند. شاعران شعر می خواندند و گاهی شعر را به او تقدیم می کردند. استاد در پایان به مدت یک ربع در مورد غزل صحبت کردند، در این جلسه توضیحاتی درباره اشعار سیمین بهبهانی، منوچهر نیستانی و حسین منزوی ارائه کردند.

وی گفت: بهمنی نیز غزل معروف خود را خواند. بهمنی در این بیت می گوید: «بدنم غزل اما جانم تمام نیما/ در آیینه آمیختگی این چهره دیدنی است» بهمنی در این بیت می گوید با اینکه غزل می خواند اما تحت تأثیر نیما است.

بهمنی در شعرهایش با حضار گفتگو می کند

اسماعیلی با اشاره به اینکه زبان شعر بهمنی ساده، صمیمی و صادقانه است، گفت: ما در غزل بهمنی پیچیدگی نمی بینیم که انگار در غزل با ما صحبت می کند. از خصوصیات دیگر او «نشستن و برخاستن» با جوانان بود. او هرگز مخالف بدعت جوانان نبود. او معتقد بود که اگرچه برای ایجاد یک کلمه جدید باید با عرق معنوی قدم گذاشت و ممکن است زمین بخوریم، اما باید به این موضوع بپردازیم.

این منتقد ادبی با تاکید بر اینکه بهمنی بیشتر از شاعران پیشکسوت با جوانان وقت می گذراند، افزود: اشعار جوانان را گوش می داد و اگر چیزی به ذهنش می رسید برای آنها توضیح می داد. حتی زمانی که رئیس شورای شعر و موسیقی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی بود، شاعران جوان به دیدارش می رفتند و شعرهایشان را برایش می خواندند. اگر به چیزی فکر می کرد، می گفت.

به گفته وی، بهمنی برای جوانان ارزش قائل شد و گفت: شعر آینده ایران را باید جوانان بسازند. به همین دلیل معتقد بود که نباید مانعی برای پیشرفت جوانان وجود داشته باشد.

بهمنی با شعرهایش در جامعه ادبی زندگی می کند

اسماعیلی با اشاره به اینکه از اولین سکته مغزی خود پیگیر اخبار مربوط به سلامت محمدعلی بهمنی بود، افزود: متاسفانه در روزهای گذشته اخبار تلخ یکی پس از دیگری به گوش می رسید و راهی برای بازگشت وجود نداشت اما همانطور که بهمنی گفت: من زنده ام، به هنر و شعر فکر می کنم.

این پژوهشگر با تاکید بر اینکه بهمنی با شعرهایش در جامعه ادبی زندگی می کند، گفت: با مرگ جسمانی او یاد و خاطره او فراموش نمی شود. بهترین سوغات مجموعه آثار باقیمانده اوست که باید تجدید چاپ، نقد و بررسی شود.

به گفته اسماعیلی، آثار بهمنی باید به عنوان غزلی نو و نیمه جدید مورد بحث و تحلیل قرار گیرد تا جوانان با در نظر گرفتن تجربیات او راه او را طی کنند و در آینده باغی از هزار درخت ادبیات داشته باشیم. دوباره به دنیا بیاید و دوباره بزرگ شود

به گزارش ایرنا، محمدعلی بهمنی در سال 1321 در دزفول به دنیا آمد و شامگاه نهم شهریور ماه در سن 82 سالگی بر اثر عارضه مغزی درگذشت. «باغ لال»، «در بی وزنی»، «گاهی دلم برای خودم تنگ می شود»، «این خانه واژه آتش دارد»، «شاعر شنیده می شود»، «چتر برای چیست، رویایی که خیس نمی شود» و من هنوز زنده ام و غزل «فکر کنم» از دفتر شعر اوست.

مراسم وداع این شاعر فقید روز یکشنبه 20 شهریورماه از ساعت 9 صبح از مقابل تالار وحدت (پهنه رودکی) و مراسم تشییع و بزرگداشت زنده یاد زنده یاد بهمنی روز سه شنبه 21 شهریورماه در فرهنگسرای آوینی بندرعباس و محل دفن این استاد شعر. و غزل کشورمان نیز در ضلع جنوبی تالار آوینی فرهنگسرا در نظر گرفته شده است.