نسبت به خود چقدر بخشنده و دلسوز هستیم؟

کلینیک روانشناسی و مشاوره ایوان – چگونه با خود رفتار می کنید؟ آیا نسبت به خود دلسوزتر، بخشنده تر و حمایت می کنید؟ یا اغلب انتقادی و مطالبه گر هستید و خودتان را سرزنش می کنید؟

اکثر مردم با تمام موارد بالا با خود رفتار می کنند. با این حال، رفتارهای مثبت و منفی به ندرت به طور مساوی توزیع می شوند. جای تعجب نیست، زیرا ارزیابی ها و واکنش های منفی اغلب بر ارزیابی های مثبت غالب است.

نامهربانی نسبت به خود از نظر روانی وضعیت سالمی نیست.

راه‌های زیادی وجود دارد که می‌توانیم کاستی‌های خود را بدون آسیب رساندن برطرف کنیم. به عنوان مثال، اگر فردی از ظاهر ظاهری خود ناراضی است، به جای سرزنش خود، می تواند گزینه هایی را برای تغییر ظاهر خود در نظر بگیرد. این گزینه ها ممکن است شامل ورزش بیشتر، اصلاح یا تغییر رژیم غذایی باشد.

خودارزیابی نیازی به توصیفات تحقیرآمیز ندارد. می تواند صادق باشد اما با رویکردی دلسوزانه ارائه شود. برخی از افراد ممکن است این روش را رد کنند و معتقدند که صداقت بدون تحریف بهترین راه برای تشویق افراد به تغییر است. متأسفانه اتخاذ این فلسفه باعث شده است که برخی افراد دچار افسردگی، اضطراب، اعتماد به نفس پایین، روابط بین فردی ضعیف و بسیاری از مسائل مشکل ساز دیگر شوند.

همه افراد دارای پوشش تفلون نیستند. از سوی دیگر، نگاه خوش بینانه به جهان و خود بدون احساس واقعیت می تواند از نظر روانی نیز مضر باشد.

چگونه یک فرد می تواند واقع بین باشد و با منفی نگری روبرو نشود؟

یک راه ممکن است این باشد که در نظر بگیرید وقتی شخص دیگری در یک موقعیت استرس زا از شما کمک می خواهد چه کار می کنید. اگر از طریق مهربانی، همدلی و صبر حمایت کنید، ممکن است سطح استرس یک فرد را کاهش دهید، حتی اگر نتوانید به او کمک کنید مشکلش را حل کند. اما اگر سعی کنید با نادیده گرفتن و انتقاد کردن، واکنش های فرد را به حداقل برسانید، ممکن است به افزایش رنجش و ناراحتی او کمک کرده باشید.

گاهی اوقات وقتی احساس اضطراب یا ناراحتی می کنیم نمی دانیم عکس العمل هایمان چه تاثیری بر دیگران می گذارد. با این حال، ارائه حمایت و نگرانی می تواند بر وضعیت روانی فرد تأثیر مثبت بگذارد. خشن بودن و قضاوت کردن ممکن است به برخی افراد کمک کند، اما همچنین می تواند مضرتر از آن چیزی باشد که ما تصور می کنیم.

ما می دانیم که مهربانی و دلسوز بودن با کسانی که در حال مبارزه هستند می تواند به آنها کمک کند تا با احساسات و موقعیت های خود کنار بیایند. با این حال، بسیاری از ما رفتار مشابهی را در مورد خود اعمال نمی کنیم. بنابراین، شفقت به خود ممکن است آنطور که باید کارساز نباشد.

چگونه با خود مهربان باشیم

کریستین نف، دانشیار روانشناسی تربیتی در دانشگاه تگزاس، شفقت به خود را چنین تعریف می کند:

یکی از عناصر مهم شفقت به خود، تشخیص این موضوع است که هیچ کس “زندگی جذاب”، عاری از مشکلات و موقعیت های استرس زا ندارد. هدف اصلی از شفقت به خود، به دست آوردن پذیرش و مهربانی بیشتر نسبت به خود است.

واضح است که شفقت به خود همراه با تلاش برای ارتقای سلامت روان مفید است. این می تواند افسردگی را کاهش دهد، بخشش خود را تقویت کند، سایر احساسات مثبت را تحریک کند و به کسب آگاهی از احساسات منفی برای تشویق رفتار سالم کمک کند.

با این حال، برخی معتقدند که دلسوزی بیش از حد به خود یا پذیرش محدودیت‌ها ممکن است فرد را ضعیف و مستعد پاسخگویی به خواسته‌های یک جامعه رقابتی کند. به عبارت دیگر، پذیرش “کمتر از آنچه می توانید باشید” یک گزینه نیست. این استدلال برای بسیاری معتبر است، زیرا چنین اعتقادی ممکن است انگیزه ایجاد کند که در آن افراد خود را برای دستیابی به شاهکاری که هرگز فکر نمی‌کردند به دست آورند فشار می‌آورند.

شفقت به خود سیال است و به نحوه تفسیر و واکنش فرد نسبت به رفتار خود بستگی دارد. این طرز فکری است که در آن فرد تلاش های خود را ارزیابی می کند و برای هر کاری که احساس می کند بهترین کاری است که می تواند انجام دهد دلسوزی می کند. شفقت به خود شکست ها یا ناامیدی ها را از بین نمی برد، اما باعث محکومیت یا تحقیر خود نیز نمی شود. با پاسخ دادن مهربانانه و متفکرانه به محدودیت های خود، ممکن است انگیزه، قدرت و اعتماد به نفس برای دستیابی به آنچه فکر می کردیم دست نیافتنی است به دست آوریم. ما محرک خودمان می‌شویم و خود را تشویق می‌کنیم که از چالش‌ها یا ترس از شکست دوری نکنیم.

ویلیام هربرت شلدون و همکارانش درباره این موضوع بحث می‌کنند که چگونه یک فرد «دو نفر» با او صحبت می‌کنند (یکی «گوینده» و دیگری «شنونده»). گفت و گو شامل توضیح، بحث و متقاعد کردن خود در مورد موقعیت های مختلف است. محققان پیشنهاد می کنند که این ممکن است به رفاه و عملکرد یک فرد کمک کند، اما احتمالاً تنها در صورتی که «گوینده» به جای انتقاد و کنترل، از «شنونده» حمایت کرده و با او همدردی کند. در دسترس بودن چنین حمایتی از درون خود (صدای درون) همیشه می تواند وجود داشته باشد و به ویژه زمانی که محیط غیرحمایت کننده باشد، اهمیت دارد. ایجاد این نوع حمایت درونی در قالب شفقت به خود، تاب آوری و رفاه را افزایش می دهد.

حضور دیگرانی که به آنها اعتماد داریم باعث می شود با بخشیدن ما به خاطر شکست ها یا کارهای اشتباه، احساس امنیت و مهربانی نسبت به خود کنیم. احساس امنیت همچنین می تواند آرامش بخش باشد و تاب آوری را تشویق کند. با این حال، اگر احساس خطر کنیم، برانگیختن شفقت نسبت به خود بسیار دشوارتر است و بنابراین، سرزنش خود و انتقاد از خود بیشتر ظاهر می شود.

مهربانی با خود ذاتی یا خودکار نیست. بسیاری از ما برای رسیدن به این هدف باید سخت تلاش کنیم. تمرکز بر شناخت و ترویج ویژگی های مثبت ممکن است بیش از حد خود محور به نظر برسد. با این حال، این را می توان با اصلاح یک اصل شناخته شده در چشم انداز نگه داشت: “اگر شما با خود مهربان نیستید، چگونه می توانید با دیگران مهربان باشید؟” با مهربانی و بخشش نسبت به خود، نه تنها سلامت روان را تقویت می کنیم، بلکه در مواقع ضروری از خود حمایت می کنیم.

ترجمه گروه ترجمه کلینیک ایوان

مطالب مرتبط:

نوشته شده است شبا سرنیواسان و لیندا ای. واینبرگر استاد روانشناسی در دانشکده پزشکی کک در دانشگاه کالیفرنیای جنوبی.