شباهت ابر اورت به یک کهکشان کوچک

به گزارش گروه علمی ایرنا، وبگاه یوپی‌آی در گزارشی آورده است: تا به حال، شکل ابر اورت و چگونگی تأثیر نیروهای فراتر از منظومه شمسی بر آن زیاد مشخص نبود؛ اما یافته‌های جدید که به‌تازگی در وبگاه آرکایو منتشر شده است، نشان می‌دهد که این ابر ممکن است شبیه یک ساختار مارپیچی باشد که یکی از ویژگی‌های اساسی لازم برای شناخته‌شدن آن به عنوان یک کهکشان مستقل است.

ابر اورت از بقایای سیاره‌های غول‌پیکر منظومه شمسی، یعنی مشتری، نپتون، اورانوس و زحل، پس از شکل‌گیری آن‌ها در ۴.۶ میلیارد سال پیش، متولد شد. برخی از بقایای آن‌ها به قدری بزرگ هستند که برخی از دانشمندان، آن‌ها را به عنوان سیاره‌های کوتوله در نظر می‌گیرند.

لبه داخلی ابر اورت ۵ هزار واحد نجومی و لبه بیرونی آن ۱۰۰ هزار واحد نجومی از خورشید فاصله دارد. یک واحد نجومی( AU) ۹۳ میلیون مایل است که میانگین فاصله زمین تا خورشید است؛ بنابراین، با در نظر گرفتن فاصله واقعی، فضاپیمای وویجر ۱ ناسا (اداره کل ملی هوانوردی و فضای آمریکا) که یک میلیون مایل در روز را طی می‌کند، تا ۳۰۰ سال دیگر به لبه ابر اورت نمی‌رسد و تا ۳۰۰ هزار سال دیگر از آن خارج نمی‌شود.

هنگامی که از فناوری‌های روی زمین برای بررسی اجرام موجود در ابر اورت استفاده می‌شود، آن‌ها بسیار کوچک و کم‌نور به نظر می‌رسند. در پژوهش جدید، پژوهشگران از داده‌های جمع‌آوری‌شده از مدار دنباله‌دارها و نیروهای گرانشی از داخل و خارج منظومه شمسی برای ایجاد مدلی از ساختار ابر اورت استفاده کردند. آن‌ها سعی می‌کنند ساختار و منشأ ابر اورت را بهتر بفهمند؛ زیرا ممکن است بتوان از آن اطلاعاتی درباره تاریخ شکل‌گیری منظومه شمسی به‌دست آورد.